یک فردی، شخصی را محضر آیت­الله آمیرزا جواد آقای ملکی تبریزی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) آورده بود، او مدام این پا و آن پا می­کرد تا صحبت آقا تمام شود. آقا هم آن روز صحبتشان را خیلی کوتاه کردند. آن شخص در راه به آن کسی که او را به محضر ایشان برده بود، گفت: من خیلی حوصله­ام سر رفت، آقا یک نواخت صحبت می­کردند و یک مقدار هم لهجه داشتند، من متوجّه نشدم.

این شخص وقتی فردای آن روز به محضر آقا آمده بود، ایشان گفته بودند: دیدی رفیقت چه گفت - در حالی که این شخص هنوز حرفی نزده بود - او گفت: آقا! چطور؟! آقا فرمودند: بگو بیاید، با  او کار دارم. تعجّب کرد و گفت: آقا! او می­گوید فرمایشات شما را نمی­فهمد و خیلی حوصله ندارد. فرمودند: می­دانم، بگو بیاید.

آقا او را خواستند و آرام به او فرمودند: می­دانی چرا حوصله موعظه را نداری و آن روز زود خسته شدی و مدام خدا خدا می­کردی که تمام ­شود؟ گفت: بله آقا! همین­طور بود. فرمودند: برای این که لقمه­ات را مواظبت نکردی. آقا می­توانستند به این شخص هم این پیغام را بدهند تا به او بگوید امّا او را صدا کرده بودند تا تنها به خودش بگویند. می­گویند: آن فرد متأثّر شد و در او تغییر و تحوّل ایجاد شد.

لذا عزیزان! لقمه خیلی مهم است، اگر خدای ناکرده مبتلا به لقمه حرام شویم، گوش شنوا برای وعظ هم نداریم، حوصله درس نداریم و حتّی هوش نداریم - که إن­شاءالله آن را هم عرض خواهیم کرد -

پس به خصوص ما طلبه­ها باید در این مورد خیلی مراقبه کنیم. بعضی از بزرگان حتّی در باب وجوهات و مطالب دیگر مراقبه­های آن­چنانی می­کردند که حقّ هم همین است و اگر مراقبه نکنیم، معلوم نیست نهایتاً کار به کجا می­رسد!

خدایا! ما را آنی و کمتر از آنی به حال خودمان وامگذار.

ای خدا! درون ما را از هر چه حرام است، پاک بگردان.