حضزت می­فرمایند: اگر انسان با عالم در خاکروبه­ها و زباله­ها هم­کلام شود و گفتگو کند «مُحَادَثَةُ الْعَالِمِ عَلَى الْمَزَابِلِ»، «خَیْرٌ» خیلی بهتر از هم­کلام شدن با جاهل است، آن هم در جایی که تشک­هایی پهن شده و مخده‌هایی وجود دارد که انسان به آن­ها تکیه بدهد.

یعنی اگر انسان با عالم حتّی در زباله­دانی هم­گفتگو بشود، ارزش دارد. لذا ببینید هم­نشینی با عالم چقدر سفارش شده است. معلوم است گفتگوی با عالم هم به علم انسان اضافه می­کند و هم چهره­اش انسان را به یاد خدا می­اندازد.

بنده به همراه آقا معلّم دامغانی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) (عارف دامغانی) بعد از شهادت آقا شیخ مهدی شاه آبادی(اعلی اللّه مقامه الشّریف)، به محضر مبارک حضرت امام(اعلی اللّه مقامه الشّریف) رسیدیم. من به ایشان عرضه داشتم: حضرتعالی چقدر از آیت­الله العظمی شاه­آبادی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) درس گرفتید و مطالب داشتید؟

ایشان فرمودند: من آن­قدر که از نگاه به چهره آیت­الله العظمی شاه­آبادی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) درس و علم گرفتم، از لسان ایشان نگرفتم! بعد هم ایشان به من سفارش فرمودند: حالا که شما با این آقایان هستید، از این آقایان استفاده کنید. لذا محضر عالم نشستن و رؤیت چهره­ او، انسان را به یاد خدا می­اندازد و علم او را زیاد می­کند. خیلی مهم است که انسان این را بداند. خدایا! ما را این­گونه قرار بده.