لذا وقتی انسان به این مردان خدا انس می­گیرد، دیگر اصلاً از آن­ها دل نمی­کند، چون این­ها هم خدایی شدند، دوست دارد دائم با آن­ها باشد.

به فضل الهی عرض خواهیم کرد که یکی از نشانه­ها هم همین است که اگر کسی بخواهد به مقام اخلاص نزدیک شود، خدا او را طوری قرار می­دهد که دوست دارد با این مردان خدا انس بگیرد. بعضی­ها به جایی می­رسند که اگر چند روز ولیّ خدا را نبینند غمناک هستند، احساس می­کنند چیزی گم کرده‌اند.

آیت‌الله العظمی شاه‌آبادی (اعلی اللّه مقامه الشّریف)‌ می­فرمایند: بعضی­ها به جایی می­رسند که اگر یک روز ولیّ خدا را نبینند، احساس کمبود می­کنند، بعد به جایی می­رسند که این­قدر با مردان خدا و مخلصین عالم، انس می­گیرند که اگر آن­ها  را یک ساعت نبینند احساس دلتنگی می­کنند.

مخلصین عالم غوغا کرده­اند. اخلاص، این میوه شیرین در عبادت چه می­کند؟! غوغایی است! تا انسان نچشد، نمی­فهمد. تازه این­ها ثمرات دنیوی است، چه می­دانیم اخروی چیست؟ آن سرّی که «ما اسرّوا» است، چیست؟ آن­جا که پرونده خالی است مابین ید پروردگار عالم یک­باره پر می­شود، چیست؟ آن چه غوغا و محشری است؟

آیت‌الله العظمی ادیب(اعلی اللّه مقامه الشّریف)‌ در یک جمله کوتاه و خلاصه فرمودند: برای خدا کار کنیم، ثمراتش را ببینیم. فقط برای او کار کنیم، ببینیم چه خبر می­شود؟

همان­طور که وقتی از طریق بندگی و عبادت، معرفت به‌وجود بیاید، دل انسان برای مولا که اوّل مخلص عالم است، تنگ می­شود، به ­جایی می­رسد که مولا هم برای حضرت شیخنا الاعظم، سیّد بحرالعلوم، مقدّس اردبیلی و امثال امام(اعلی اللّه مقامهم الشّریف)‌ دلتنگ می­شود.

آن­وقت اگر این­طور شد، انسان حاضر است خودش را فدا کند. مثل قمر منیر بنی‌هاشم، ابوالفضل العبّاس، آن دنیای معرفت. إن­شاءالله عرض خواهیم کرد که یکی از خصایص مخلصین عالم این است که با معرفت می­شوند.