لذا میرداماد عظیم­الشّأن(اعلی اللّه مقامه الشّریف)‌، آن مرد الهی فرموده بودند: این که اساتید می­فرمایند و من هم می­گویم که باید تا اجتهاد درس بخوانید، وظیفه است، ولی اگر کسی به این عنوان درس بخواند که مجتهد شود و این آرزویش باشد، بداند اخلاص در عمل از بین می­رود. امّا اگر امر استاد است، بحثش جداست. فرق است بین این که من چه می­خواهم و استاد و پروردگار عالم چه می­خواهد - حرف بسیار زیبا و ظریفی است -

برای همین حضرت می­فرمایند: «قَلِّلِ الْآمَالَ تَخْلُصْ لَکَ الْأَعْمَالُ»، آرزوهایت را کم کن تا به اخلاص برسی و اعمالت خالص شود.

عزیزم! تو آرزو نداشته باش، ببین خودش چگونه لطف می­کند. تو فقط بگو: من دنبال تکلیفم.

این کد و نکته بسیار مهم را به ذهنتان بسپارید: اصلاً شاخصه مهم مخلصین عالم این است که فقط تکلیف الهی را انجام بدهند. آن­ها دنبال تکلیف الهی هستند، می­گویند: تکلیف چیست؟ چشم، سمعاً و طاعتاً. هرچه تکلیف بود همان را انجام می­دهند.

اگر کسی با این دید وارد شود، ببینید چه غوغایی در زندگی­اش، افکارش، روشش، حرکات و سکناتش به­وجود می­­آید. اگر کسی فقط و فقط ملاکش تکلیف الهی بود، دیگر معلوم است، آرزویی ندارد. فقط یک آرزو می­ماند و آن این که چه کنم که تکلیف الهی را به خوبی انجام دهم تا حضرت حق، ذوالجلال و الاکرام، از من راضی باشد. تنها آرزوی او همین است، دیگر آرزو ندارد که فلان موقع مدیر می­شوم یا نه، این برای من پلّه ترقّی است یا نه و ... که عجبا! اسفا! که انسان در این وادی­ها باشد.

برای همین است که این شعر معروف که هم منسوب به مولی­الموالی(علیه الصّلوة و السّلام) است و هم منسوب به وجود مقدّس حضرت ابی­عبدالله(علیه الصّلوة و السّلام)، بیان می­فرماید: «یا من بدنیا اشتغل   قد غرّه طول الامل» ای کسی که به دنیا مشغولی و آرزوهای بلند و زیاد تو را مغرور کرده که بعداً این­طور می­شوم و ...، «الموت یأتی بغتة   القبر صندوق العمل» مرگ ناگهانی می­آید - «بغتة» همان بختکی است که ما می­گوییم. وقتی ناگهانی آن حالت پیش می­آید، می­گویند: بختک افتاده که همان«بغتة» است - مرگ ناگهانی می­آید، کسی هم باور نمی­کند، می­گوید: تا همین دیروز با ما بود، یک دفعه رفت. «القبر صندوق العمل» و قبر صندوق اعمال انسان است. آن­وقت چه دارد؟ هیچ، تمامش آرزو است.

سلطان­العارفین، آیت­الله العظمی سلطان­­آبادی بزرگ(اعلی اللّه مقامه الشّریف)‌ بیان فرمودند: کسی که با آرزوها سیر می­کند، کی می­رسد عمل انجام بدهد؟ - حرف بسیار عجیبی است، کوچک و بزرگ، دانشجو، طلبه، اساتید محترم، اعزّه روحانی این را یادداشت کنید و هر روز به آن نگاه کنید. جدّی تأمّل کنید، حرف زیبا و حکیمانه­ای است-

کسی که با آرزوها سیر می­کند، دیگر نمی­رسد عمل انجام بدهد، چه برسد به اخلاص در عمل. سیر در آرزوها و آمال ،جدّی اجازه ورود به عمل نمی­دهد.

لذا مولی­الموالی(علیه الصّلوة و السّلام) می­فرمایند: «قَلِّلِ الْآمَالَ» عزیز دلم! این آرزوهایت را کم کن، «تَخْلُصْ لَکَ الْأَعْمَالُ».

مرحوم آیت­الله العظمی مرعشی نجفی(اعلی اللّه مقامه الشّریف)، آن مرد عظیم­الشّأن می­فرمودند: پدرم، آیت­الله آسیّد محمود مرعشی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) همیشه به من یک تذکّری می­دادند، می­فرمودند: آقا شهاب! اگر می­خواهی برای خدا کار کنی، اصلاً فکر این را که فردا چه می­شوی، نکن. فکر نکن که فردا بناست چه بشوم.

عجب! انسان آینده را ترسیم می­کند، چه بکنم، چه نکنم، می­گویند: آینده­نگر باش، اصلاً یکی از مباحث همین آینده­نگری است، امّا می­فرمایند: فکر این نباش که فردا من چطور می­شوم، آیا به عنوان استاد حوزه هستم، مجتهدم، مرجع تقلیدم یا ... . عزیزم! اگر فکر این­ها را بکنی، می­مانی و در جا می­زنی.

پس این کد را یادداشت کنید: هر که در آرزوها سیر کرد، در عمل درجا می­زند. دیگر بعید است یک عمل الهی برای خودش داشته باشد. این آرزوها باید کم شود. اگر آرزوها کم شد، طبعاً به انسان اجازه رشد می‌دهد.