لذا اگر خواستی مخلصین عالم را بشناسی، بدان که خصوصیّت مخلصین عالم این است که آن­ها عالِم حقیقی ‌هستند.

بروید در احوالات شیخ بزرگوار، شیخ‌العجائب، حضرت شیخ بهاء(اعلی اللّه مقامه الشّریف) مطالعه کنید، ببینید ایشان چگونه علوم را به دست آوردند و حالات معنوی‌اشان را هم ببینید. ایشان در آن زمان علم هندسه را به خوبی می­دانستند و مسجد شیخ لطف‌الله و ... را ساختند. البته آن­ها با این هدف که این علوم را به دست بیاورند، کاری نکردند، بلکه فقط برای خدا کار کردند و این علوم اصلاً خود‌به‌خود برای آن­ها آمد.

پس اگر من بخواهم بگویم از فردا می­خواهم این کار را انجام دهم که علم به دست بیاورم، معلوم است نفهمیدم اخلاص یعنی چه. اخلاص یعنی این که فقط برای خدا کار کنیم. مخلصین عالم می­گویند: خدایا! من می­خواهم بنده تو باشم، چه بدهی، چه ندهی، فقط من را به بندگی خودت بپذیر.

معلوم است دیگر او هم که کریم و اکرم‌الاکرمین است، به آن­ها عنایت می­کند. وقتی ما به حضرات معصومین(علیهم صلوات المصلّین) می­گوییم: «وَ سَجِیَّتُکُمُ الْکَرَمُ»[1]، مسلّماً او که خالق این‌ها است خودش اکرم‌الاکرمین است. لذا خودش بلد است و به هرکسی به هر مناسبتی می­دهد.

لذا مقدّمه‌ این اخلاص، همان تزکیه است که گفتیم مخلصین عالم در مقام تزکیه برترین هستند. شما این بزرگان ما مانند ملّای نراقی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) را نگاه کنید. إن‌شاءلله عرض خواهیم کرد که وقتی به نجف و محضر آن بزرگوار رفتند، تحویلش نگرفتند امّا باز هم رفتند. این­ها دنبال منیّت نیستند و أنانیّت ندارند چون فقط خدا را مدّنظر دارند و فقط عبد و بنده هستند. کسی که بنده شد دیگر چیزی جز خدا نمی­بیند.