آن‌قدر این مقام اخلاص بالاست که حتّی در کتب انبیاء عظام و فرمایشات آن حضرات هم تبیین شده است. در صحیفه ادریس نبی، روایت شریف و زیبایی بیان شده است که می‌فرمایند: «عَن صَحیفَةِ ادریس(ع) مَن خَلَصَ ایمانُهَ اَمِنَ دینُهُ» هرکس که ایمان را خالص کرد، دینش هم در امان می‌ماند.

آیت‌الله العظمی بهاءالدّینی(اعلی اللّه مقامه الشّریف)، آن مرد عظیم‌الشّأن و الهی، جمله بسیار عالی را بیان فرمودند که بسیار زیباست. اخلاص، بین ایشان و شهید عظیم‌الشّأن، شهید سپهبد صیّاد شیرازی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) طوری علقه ایجاد کرده بود که همان‌طور که آن شهید بزرگوار به آیت‌الله العظمی بهاء‌الدّینی(اعلی اللّه مقامه الشّریف)، علاقه داشت، آقا هم به ایشان علاقه داشتند و این علقه دوطرفه شده بود. این محبّت بین همدیگر محبّت الهی شده بود و هر دو همدیگر را دوست داشتند.

ایشان فرموده بودند: آن‌قدر آقای صیّاد خود را به اخلاص مزیّن کرده است که اگر تمام پست‌های او را بگیرند و فقط به او بگویند مثل یک سرباز معمولی در جبهه خدمت کن، اصلاً و ابداً برای او فرق نمی‌کند و به واسطه همین، دینش را حفظ می‌کند.

ما این مطلب را در بعضی‌ها دیدیم - که بعضاً نمی‌شود اسم برد - الان هم هستند مردان خدایی که در جبهه فرمانده لشگر بودند امّا بعد از جبهه اصلاً برایشان مهم نبود که کدام پست را به آن‌ها بدهند یا ندهند.

امّا آن کسی که ایمانش را خالص نکرده باشد، مثل آن کسی می­شود که نماینده مجلس شده بود، دو دوره رأی آورده بود، وقتی دور سوم رأی نیاورده بود، گفته بود: «مردم نمی‌فهمند، نفهم هستند»!!! کسی که برای خدا جلو نیامد، همین­گونه است.

حتّی بعضی مواقع، کسانی که فتنه‌گر شدند و سران فتنه بودند، برای این که اخلاص در ایمان نداشتند، طبیعی است دینشان را هم حفظ نکردند و حتّی ظنّ و گمان به ولایت فقیه و امام‌المسلمین پیدا کردند؛ چون حبّ دنیا این‌طور است.

امّا کسانی هم هستند که می‌گویند: اگر خدا بخواهد، انجام می‌دهیم، اگر نخواست، انجام نمی­دهیم، هرچه او خواست؛ یعنی دینشان را نمی‌فروشند، چون ایمانشان خالص است.

بعضی‌ها که یک روزی در این مملکت وزیر، وکیل و ... بودند، امروز یک موقعی بر سر سفره وهابیّت می‌نشینند؛ برای این که دینشان را فروختند، برای این که وقتی اخلاص نباشد، دین انسان در امان نیست، «مَن خَلَصَ ایمانُهَ اَمِنَ دینُهُ». کسی که برای خدا جلو نیاید و خالص نباشد، دیگر وقتی او نبود، یعنی هیچ چیزی نیست. دیگر نسبت به دین، نسبت به ولایت و نسبت به هر چیزی بدگمان می‌شود و آرام آرام دینش را هم از دست می‌دهد.

اخلاص این است که انسان بگوید: خدا! می‌خواهم در وجودم ولو به لحظه‌ای هوی و هوس نباشد و هرچه که هست اعمالم برای تو باشد و جز تو کسی را نبینم.