عزیزان! تا انسان به مقام اخلاص نرسد، شیرینی ایمان و بندگی را نمی‌چشد. اصلاً نمی‌فهمد ایمان و بندگی یعنی چه و برایش معنا ندارد.

وجود مقدّس باب‌الحوائج، آقا موسی‌بن‌جعفر(صلوات اللّه و سلامه علیهما) بیان می‌فرمایند: حضرت عیسی بن مریم، حضرت مسیح(علی نبیّنا و آله و علیه الصّلوة و السّلام) فرمودند: «یَا عَبِیدَ السَّوْءِ نَقُّوا الْقَمْحَ وَ طَیِّبُوهُ وَ أَدِقُّوا طَحْنَهُ تَجِدُوا طَعْمَهُ وَ یَهْنَأْکُمْ أَکْلُهُ کَذَلِکَ فَأَخْلِصُوا الْإِیمَانَ وَ أَکْمِلُوهُ تَجِدُوا حَلَاوَتَهُ وَ یَنْفَعْکُمْ غِبُّهُ»[1][1] ای بندگان بد! گندم را پاک ­کنید، تمیز ­کنید، آن را خوب آرد کنید تا طعم خوش نان را بچشید، آن‌وقت گوارای وجودتان شود، همچنین ایمانتان را خالص کنید تا شیرینی آن را بچشید، آن‌وقت است که سرانجام این ایمان خالص، سود ابدی برای شما است، در دنیا آرام هستید و در آخرت برنده‌اید.

بندگان خدا این­گونه هستند. وجود نازنین امام المسلمین، رهبر معظّم(حفظه اللّه) فرمودند: اگر من از ریاست‌جمهوری بروم، خودم دوست دارم به مشهد بروم، امّا اگر امام امر کنند در یکی از پاسگاه‌های ژاندارمری در سیستان و بلوچستان برو، می‌روم. یعنی برای ایشان فرق نمی‌کرد. اگر انسان این‌طور شد، خالص می‌شود. امّا اگر گفت: من چنین بودم حالا مگر می­شود مقام زیر دستم بالا بیاید، من پایین بروم، اصلاً در شأن من نیست، بیچاره است.

آن موقعی که انسان برای خودش شأن‌تراشی‌های بیهوده کرد، دلالت بر این است که خالص نبوده است. طبیعی است که چنین کسی در دنیا هم اذیّت می‌شود و احساس سرخوردگی و شکست می­کند.

من کسی را می‌شناسم که بعد از این که رأی نیاورد، بیان کرد: خدا را شاکر هستم، از امروز راحت‌تر می‌توانم عشقم را به این نظام ابراز کنم؛ برای این که آن موقع تصّور می‌شد چون من منصبی دارم، شاکرم. بالجد هم همین‌طور بود. اصلاً احساس سرخوردگی و شکست نداشت، گفت: تکلیف بود آمدیم، هر چه خدا خواست. این‌ها بندگان خالص خدا می‌شوند.

اصلاً آرزوی بزرگ مؤمنین عالم همین است که بتوانند اخلاص داشته باشند، نه این که بتوانند مقام داشته باشند. مولی‌الموالی، امیر‌المؤمنین، اسد‌الله الغالب، علی‌بن‌ابیطالب(صلوات اللّه وسلامه علیه) می‌فرمایند: «مَنْ أَخْلَصَ بَلَغَ الْآمَالَ»[2][2] هر که خود را خالص کرد، به همه‌ی آرزو‌هایش می‌رسد.

بزرگ‌ترین آرزو همین است که  بنده‌ی حضرت حق ‌شوم. این دنیا برای همین بندگی است. اگر انسان این‌طور شود، آن‌وقت چه زیبا به همه‌ مطالب نگاه می‌کند، بدی در دنیا نمی‌بیند. فقط موقعی بدی را می‌بیند که کسی بخواهد با دین خدا مبارزه کند وإلّا در عالم چیزی را بد نمی‌داند، می‌گوید: «الخَیرُ فیِ مَا وَقَع» خیر، آن چیزی است که اتّفاق می‌افتد. فقط مخلصین عالم می‌توانند به این مقام برسند که همه چیز برایشان بالسویه باشد.