خیلی مهم است عمری انسان خدا را عبادت کند فقط برای خود خدا. عمری بالجد بگوید: «قُرْبَةً إِلَى اللَّهِ» و فقط قرب حضرت حق را بخواهد.

ملّا محسن فیض کاشانی(اعلی اللّه مقامه الشّریف)، آن مرد الهی و عظیم الشّأن و عارف بزرگوار یک نکته بسیار عالی را بیان می‌فرمایند که بسیار تکان دهنده است. ایشان می‌فرمایند: یک بار بعد از نمازهای نافله شب و مطالبی که بود، بعد از آن قیام شیرینم هنگام نماز صبح در ذهنم گذشت - همان گونه که همیشه این گونه بود - «دو رکعت نماز می‌خوانم «قُرْبَةً إِلَى اللَّهِ»»، یک‌باره به خود گفتم: بالجد آیا تا به حال اعمالت «قُرْبَةً إِلَى اللَّهِ» بوده است، یا نیاز به اعاده است؟ آیا جدّاً نماز، روزه‌، خمس، زکات، حجّ، انفاق و دستگیری از دیگرانم لله و برای قرب به حضرت حق بوده است؟

چون آن کس که قرب حضرت حق را طلب کند، دیگر فقط خود حضرت حق را می‌خواهد و نه چیز دیگر. آن که خود او را طالب باشد، دیگر هیچ یک از حواشی را طالب نیست، نه جنّات، نه رضوان، نه حورالعین و نه اکل و شرب جنّت و نه مقامات به ظاهر معنوی، بلکه فقط و فقط خودش را می­خواهد. این «قُرْبَةً إِلَى اللَّهِ» می‌شود؛ یعنی نماز، این عمل و این عبادتم فقط عامل بشود که من به خودش برسم، نه این که او چه به من می‌دهد. بلکه می‌خواهم آنچه که می‌دهد خودش باشد و مرا در قرب و محضر مبارک خودش بپذیرد.

لذا می‌فرماید: وقتی به خودم مراجعه کردم، گفتم: محسن! به نظر می‌رسد باید آنچه تا به حال انجام دادی، اعاده کنی؛ چون گاه به این امید که به بهشت و رضوان حضرت حق برسی، عبادت کردی و گاه از خوف جهنّم و دوری از عذابش و گاه به این که دیدگانت به بعضی از مسائل باز گردد و گاه برای این که گوش شنوا پیدا کنی، آوای ملکوت را بشونی عبادت کردی. لذا به خاطر این گاه‌ها و این مطالب، احساس کردم بالجد قرب در عبادتم نبوده است.