مرحوم نخودکی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) می‌فرمایند: من در بیابان فهمیدم که هیچ کس نیستم. ایشان فرمودند: من در بیابانی رفته بودم، دیدم یک کشاورزی عرق می‌کند. بعد دیدم بالا سر او حالت سایه است. تعجّب کردم، نگاه کردم، دیدم یک حالت ابری بالای سر اوست. گفتم ابر را بالای سرت می‌بینی؟ با آن لهجه خراسانی گفت: تو کاری نداشته باش. تعجّب کردم، وقتی داشت بیل می‌زد، تعجّب من را دید، برای این که آن حال برود و من مشغول نشوم، با همان بیلی که می‌زد با دست یک لحظه به آسمان اشاره کرد و حتّی سرش را هم بالا نگرفت، همان لحظه ابر رفت. یک موقع گفتم: تو کیستی؟ گفت: هیچ کس. گفتم: نه کسی هستی. گفت: من بنده خدایم، آشیخ حسنعلی! بنده خدا شو. فهمیدم من را می‌شناسد. گفتم: من را می‌شناسی؟ گفت: بله می‌شناسم. داشتم تعجّب می‌کردم، گفتم: آبی، چیزی به من بده. گفت: برو دیگر. بعد گفت: من تا به حال تو را ندیده بودم. گفتم: پس از کجا می‌گویی می‌شناسمت؟ گفت: آمدی شناختم.

ایشان فرمودند: من فهمیدم بندگان خدا این‌ها هستند. به خود گفتم: حسنعلی! به اعمالت مراجعه کن، ببین بندگان خدا این‌طور هستند. من تا آمدم، او مرا شناخت و از قبل اسم من را نمی‌دانست. این‌ها کیستند؟ بر آسمان و زمین مسلّط هستند. بندگان خالص خدا این هستند، همه اشیاء در برابرشان خاشع و خاضع و از هیبت آن‌ها هراسان هستند. وقتی برای خدا اخلاص می‌ورزند، خدا هم لطف می‌کند و همه چیز حتّی درندگان و گزندگان و پرندگان آسمان از او وحشت دارند و فرمان او را گوش می‌دهند.