نکته‌ای بگویم - این نکته‌ بسیار عالی است امّا نه من آن را می‌فهمم و نه شما بزرگواران، من که عقب هستم امّا احساس می‌کنم شما بزرگواران هم که راه تقوا را پیش گرفتید، متوجّه نمی‌شوید - آیت‌الله مولوی قندهاری(اعلی اللّه مقامه الشّریف) فرمودند: این که آیت‌الله العظمی آسّید ابوالحسن اصفهانی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) به آیت‌الله مسقطی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) دستور دادند که مباحث عرفانی برای مدّتی تعطیل شود و ایشان به مسقط تبعید شدند؛ برای این بود که این اولیاء خدا و این بزرگان، به عشق هدایت مردم و به خاطر حبّ به مردم، پرده‌های حقّی را - به این جمله دقّت بفرمایید، عین عبارت آن مرد الهی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) است - بالا زدند که مردم متوجّه آن­ها نمی­شدند و اسراری مکشوف شد که بعضی سوء استفاده کردند. لذا آن‌ها را محروم کردند.

بعد خود حضرتش فرمودند: آیت‌الله العظمی آسیّد ابوالحسن اصفهانی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) فرمودند: نگاه به درب خانه‌ آیت‌الله قاضی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) عبادت است. عرض کردیم: آقا! چطور نگاه به درب منزل آیت‌الله قاضی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) عبادت است امّا از آن طرف مطالب ایشان را تعطیل می‌کنید؟! فرمودند: دلیل این است که درک معارف در آن سطح اعلایش که سرّ الهی است، کسی را می‌طلبد که به آن اسرار نزدیک شده باشد و إلّا اگر کسی بخواهد آن‌ها را متوجّه کند، می‌شود گفت: افشایش برای آن‌ها نه تنها هدایت‌آور نیست، بلکه هلاکت‌آور است. بعد فرمودند: البته این بزرگان، به عشق هدایت مردم این کار را کردند، نه به اعلان این که ما چنینیم.

خدا آن مرد الهی، آسیّد محمّدحسین حسینی طهرانی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) را - که بوی عطر از قبر ایشان بیرون می­آید - رحمت کند. این مرد بزرگوار ­فرمودند: عارف بزرگوار، آسیّد هاشم حدّاد(اعلی اللّه مقامه الشّریف) می­فرمودند: وقتی بعضی­ها را پیش آیت‌الله قاضی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) می­بردیم، ایشان دیگر حرف­های روزمرّه می­زدند و حتّی گاهی هم سکوت می­کردند. بعد می­فرمودند: می­ترسم مجدّد بساط مسائل عرفانی ما تعطیل گردد؛ چون این­ها به آن مقام نرسیدند.