یک نکته‌ای بگویم بسیار عجیب است. آیت‌الله العظمی بهاء‌الدّینی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) فرمودند: آیت‌الله مقدّس اردبیلی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) آن‌قدر یاد مرگ بودند که خودشان در اواخر عمر مبارکشان افشاء کرده و فرموده بودند: من آن‌قدر یاد مرگ هستم که گاهی احساس می­کنم مرده‌ام امّا بعد می­بینم زنده‌ام. ایشان می­فرمودند: می­ترسم وقتی هم ملک‌الموت جانم را بگیرد، باز فکر کنم هنوز خیال می­کنم مرده‌ام ولی زنده‌ام و چون یاد مرگم این حال را دارم، مگر این که لحظاتی بر من بگذرد.

آیت‌الله العظمی بهاء‌الدّینی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) فرمودند: خصوصیّت یاد مرگ بودن این است که انسان چون می­داند می­رود، مخلص می­شود.

یعنی وقتی من بدانم رفتنی هستم، همه کارهایم را برای پروردگار عالم انجام می­دهم و دیگر اصلاً برایم مهم نیست چه کسی خوشش بیاید و چه کسی خوشش نیاید، فقط ملاکم این است که ذوالجلال والاکرام، حضرت حقّ از من که بنده­اش هستم، راضی است یا خیر.