محدّث نوری(اعلی اللّه مقامه الشّریف) یک علاقه عجیبی به شاگرد عظیم‌الشّأنش، حاج شیخ عبّاس قمی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) داشت. بعدها همه دلیل این علاقه را متوجّه شدند که آن اخلاص حاج شیخ عبّاس قمی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) است.

یک نمونه از اخلاص حاج شیخ عبّاس(اعلی اللّه مقامه الشّریف) این است: ایشان کتاب «نزهة النواظر» را نوشته­اند، پدرشان در قید حیات است امّا خبر ندارد. پدرشان آمدند، گفتند: شیخ عبّاس! امروز مسجد بودم، شخصی از این منبری‌ها داشت  داستان‌هایی را از یک کتاب خوبی نقل می‌کرد، آن کتاب عجیب بود. ظاهراً فرمودند: آن کتاب را بگیر و ببین چیست. وقتی پدر بزرگوارشان اسم کتاب را گفتند، ایشان اصلاً نگفتند که این کتاب متعلّق به من است!

ایشان آن‌قدر مخلص بودند که در مفاتیح مدام دعاها را به کتب دیگر مراجعه می‌دهند. مثلاً می‌گویند: فلان دعا را از کتاب اقبال سیّد‌بن‌طاووس بخوانید و ...؛ چون نمی‌خواهند کتب ادعیه مهجور بماند بلکه برعکس آن مرد الهی، آیت‌الله العظمی مرعشی نجفی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) می‌فرمودند: به نظر می‌آید ایشان اصلاً هدفشان از نوشتن مفاتیح این بود که کتب ادعیّه را معرّفی کنند و از مهجور بودن بیرون بیاورند؛ یعنی فقط می­خواستند برای مردم بیان کنند چنین کتبی هست، نه این که بخواهند بگویند: من هم کتاب دعا نوشتم! - این حرف خیلی زیبا، مهم و عجیب است، عزیزان! این مطلب را چند بار تکرار کنید و تأمّل کنید تا ببینید چه می‌گویند -

به خاطر همین اخلاص ایشان بود که کتاب مفاتیح ایشان این­چنین رشد کرد و آن­قدر بالا رفت که الآن هرجا در خانه شیعیان آل‌الله یک کتاب قرآن است، مفاتیح هم هست.