آسیّد جمال‌الدّین گلپایگانی(اعلی اللّه مقامه الشّریف)، آن آیت حق و عارف بزرگوار نکته بسیار عالی را بیان ­می­فرمایند، ایشان می­فرمایند: من دو نوع روح را دیدم که در عذاب فریاد می­زنند: یک: گروهی که در دنیا کافر بودند، همه چیز را انکار می­کردند و به تمسخر گرفته بودند. آن­ها حدّاقل برای خودشان یک جایی نمی­گذاشتند که بگویند احتمال این که آخرتی هست، عقبایی هست، بعد از این دنیا دنیایی هست، وجود دارد تا حدّاقل اگر گناه می­کنند، دین خدا را تمسخر نکنند. این­ها را دیدم که چنان جزع و فزع می­کنند، ناله و فغان دارند که بیشتر از دیگرانند.

فرمودند: دیدم هر کس نسبت به گناه خودش فغان دارد، امّا یک عدّه بیشتر از همه فریاد می­زنند و فغان دارند و این­ها کسانی هستند که منکر هستند.

امّا دومین گروه که بیشتر از همه مذنبین فریاد می­زدند، ناله می­کردند، اظهار عجز می­کردند و عاجزانه از پروردگار عالم می­خواستند که آن­ها را برگردانند امّا خطاب پروردگار عالم این است: «کَلاَّ»[1][1] چه کسی تا به حال برگشته است؟! آن­هایی بودند که اهل ریا بودند.

اهل ریا‌ در مقابل مخلصین هستند؛ چون ریا روح را به فرمایش مولی‌الموالی(صلوات اللّه و سلامه علیه) علیل می­کند، انسان را ذلیل و خوار می­کند. لذا انسان باید خیلی مواظب باشد.