لذا - دقّت کنید، نکته بسیار مهمّی است - اولیاء و خصّیصین ما هیچ یک از نمازهای شب و اعمال خودشان، حتّی واجبات خودشان را حساب نمی‌کنند. می‌ترسند. اصلاً ولو به لحظه‌ای در مقابل دیدگان خودشان نمی‌آورند که فلان کار خیر را کردم، دست فلان کس را گرفتم، فلان عمل را انجام دادم، شب خیز هستم، ابداً؛ چون می‌ترسند که به ریا دچار شوند و این آغاز ریا است.

- الله اکبر! خیلی عجیب است - ابوالعرفاء، آیت‌الله العظمی ادیب(اعلی اللّه مقامه الشّریف) فرموده بودند: ای بسا ریای خفیّه این باشد که در درون خودت، سیر اعمال خودت را داشته باشی. به هیچ کس هم نگویی، امّا همین که در ذهنت بگذرد من فلان کار را کردم، همین عامل برای ریا می­شود؛ چون این ریای خفیّه در درون، یک موقعی ریای بیرونی می‌شود؛ چون ریا رؤیت عمل است، رؤیت عمل برای خودت هم نباید باشد.

مگر در باب اخلاص صحبت نکردیم- توجّه! توجّه! - اگر عمل برای خدا است، مگر می‌شود انسان در درون خودش آن عمل را مرور کند و کیف کند که من این عمل را انجام دادم، ولو به کسی هم نگوید! اگر برای خداست، دیگر دیده نمی‌شود، اوج گرفت، پرواز کرد، رفت به سوی پروردگار عالم.