می­دانید زشت­ترین چیزها نزد حضرات معصومین(علیهم صلوات المصلّین) و اولیاء خدا چیست؟ وجود مقدّس مولی‌الموالی، امیرالمؤمنین، اسد‌‌الله الغالب، علی‌بن‌ابی‌طالب(صلوات اللّه و سلامه علیه) می­فرمایند: «مَا أَقْبَحَ بِالْإِنْسَانِ بَاطِناً عَلِیلًا وَ ظَاهِراً جَمِیلًا»[1][1] چه زشت است که آدمی باطنی مریض و علیل داشته باشد امّا ظاهرش جمیل و نیکو باشد. خیلی دردناک است! به نظر من انسان باید این روایت را در قلبش حک کند و دائم برای خودش تکرار کند.

این که عرض کردم اولیاء الهی، خصّیصین و عرفای عظیم‌الشّأن امثال حاج شیخ جعفر مجتهدی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) می­فرمایند: من حاضر بودم تمام بیماری­های جسمی را داشته باشم ولی تضمین بکنند بیماری روحی ندارم، برای همین است.

زشت­ترین مسئله این است که انسان باطنش خراب باشد. خیلی باید مواظب بود. آن­قدر این مسئله مهم است که آیت‌الله مولوی قندهاری(اعلی اللّه مقامه الشّریف)، آن کنز خفیّ الهی بیان می­فرمودند: از آیت‌الله آسیّد ابوالحسن اصفهانی(اعلی اللّه مقامه الشّریف)، آن مرجع عظیم‌الشّأن و یّکه‌تاز، آن مرد عظیم‌الشّأنی که از وجود مقدّس مولا، سیّد، صاحب و سالارمان حضرت حجّت‌‌بن‌الحسن‌المهدی(صلوات اللّه و سلامه علیه و عجّل اللّه تعالی فرجه الشّریف) توقیع شریف دارند، سؤال کردم: آقاجان! می‌شود سؤال کنم بالاترین ناله شما در دل شب چیست؟ ایشان به اصرار بنده لب به سخن گشودند و فرمودند: آشیخ محمّدحسن! بدان ناله کسی که دل شب از خدا می‌ترسد این است که «خدا! باطنم چیست؟»، از باطن خود وحشت دارد. آشیخ محمّدحسن! این درس دادن‌ها، این مباحث، ظاهر است امّا نمی‌دانم باطنم چیست.