یکی از نکات بسیار بکری که عرفای عظیم‌الشّأن و متخلّقین به اخلاق الهی از این فرمایش مولی‌الموالی(علیه الصّلوة و السّلام) گرفتند، این است که کسی که ریا کاری بکند، پروردگار عالم او را به خودش واگذار می­کند، در بین مردم خوب است، امّا عندالله تبارک و تعالی بیچاره است. هرچه به مردم نزدیک می­شود، از خدا دور می­شود و دیگر پرودگار عالم از او راضی نیست. دردناکترین موقعیّت برای بندگان خدا همین است.

شیخ العجائب، آیت‌الله شیخ بهاءالدّین عاملی معروف به شیخ بهاء(اعلی اللّه مقامه الشّریف)، برای خدا در دستگاه سلطنت وارد شده بود. به ایشان گفتند: بعضی از علماء بزرگوار هستند که از این دستگاه دور شدند، ولی در دل مردم جای دارند، به نظر می‌رسد شما با این همه علم و مسائل، خودتان را از چشم مردم انداختید.

ایشان فرمودند: اگر بدانم این عملم (ورود در دستگاه جور) جدّی همین‌قدر عامل شده که من از چشم مردم بیفتم، خدا را شاکرم.

البته به قول بعضی از بزرگان، دلیل این کار ایشان، حکم وجود مقدّس مولا، سیّد و صاحبمان، حجّت بن الحسن المهدی(صلوات اللّه و سلامه علیه و عجّل اللّه تعالی فرجه الشّریف) بود. می‌دانید ایشان تشیّع را زنده کرد و باعث حفظ تشیّع شد. بندگان خدا کار را فقط برای خدا انجام می­دهند و مهم این است. بندگان خدا فقط بنده‌اند، تکلیف الهی را انجام می‌دهند، هرچه خدا امر کرد.

اصلاً معنی بندگی این است. به قول آن مرد خدا، بندگان خدا مثل عروسک خیمه‌شب‌بازی در دست مولایشان هستند، هر طرف آقایشان بکشد، همان طرف می‌روند، دیگر برایشان مهم نیست مردم چه می‌گویند.

امیر بیان، امیرالمؤمنین، علی‌بن‌ابی‌طالب(صلوات اللّه و سلامه علیه) می‌فرمایند: خدایا! پناه می‌برم به حضرتت از این که ظاهرم در نزد مردم نیکو باشد، آن‌وقت ریاکارانه نزد مردم خودم را آرایش کنم، در حالی که تو بهتر از من، من را می‌شناسی می‌دانی من کیستم. او می‌داند و ظاهرم را به عنوان تکریم برای مردم آشکار کرده امّا باطنم خبیث است و هرچه به مردم نزدیک شوم، از رضای تو دور می­شوم.