حالا معلوم است انسان چه زمانی می­تواند به این بزرگواری و کرم برسد؟! «إنّما الکَرَمُ التَّنَزُّهُ عنِ المَعاصی» وقتی که از گناهان دوری کند. اصلاً خودش می­فهمد اگر گناه کند، ولو هیچ کسی هم نفهمد، بدبخت شده و بزرگواری خودش را از دست داده است.

لذا آن که واقعاً فهمید بنده خدا است، اصلاً خودش از گناه بدش می­آید و حتّی از اسم گناه هم متنّفر است. اولیاء خدا این­طور بودند. من این را بارها بیان کردم که اسم گناه، تن بعضی از اولیاء خدا را می­لرزاند. کنز خفیّ الهی، آیت‌الله مولوی قندهاری(اعلی اللّه مقامه الشّریف) می­فرمودند: وقتی آیت‌الله العظمی سیّد ابوالحسن اصفهانی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) در درس خارج فقه‌شان، راجع به عمل شنیع زنا صحبت می­کردند، فقط یکبار نام آن را بیان کردند و بعد از آن، دیگر می­فرمودند: آن عمل شنیع! می­گفتند: آقا! چرا نام نمی‌برید؟! می‌فرمودند: نمی‌توانم بگویم!

محضر یکی از اولیاء خدا(اعلی اللّه مقامه الشّریف) بودیم، بیان شد که فلانی - نعوذبالله - عمل شنیع لواط را با دیگری انجام داده است. بعد از آن، دو، سه مرتبه نام این عمل به میان آمد. ایشان همیشه بسیار مهربان بودند، امّا در آن لحظه، گویی کسی مشتی به آقا زده و ایشان را عصبانی کرده بود که یک‌باره با تشر و عصبانیّت گفتند: بس است دیگر! هی می­گویید: فلان عمل، خوب یک‌بار گفتید، بس است، دیگر چرا تکرار می‌کنید؟! ... . ما تا آن زمان ندیده بودیم که آقا این­طور عصبانی شوند. بعداً متوجّه شدیم آقا حتّی از این اسم هم بدشان می­آید، امّا طرف نمی­دانست و مدام آن لفظ را تکرار می­کرد.

لذا اولیاء خدا این‌گونه هستند و حتّی از بیان نام گناه هم حالشان به‌هم می­خورد و می­گویند: نمی­توانیم نام آن را بر زبان جاری کنیم. پس متّقین عالم که در مقام تقوا قرار گرفتند، از گناه دور می­شوند، وجودشان را از بدی‌ها تخلیه می­کنند و لذا حالشان، یک حال دیگر است که ما، حال آنان را درک نمی­کنیم. امّا حال خوش اولیاء الهی با اسم گناه به‌هم می­خورد. لذا اگر دو، سه بار نام گناه را جلوی آن‌ها بگویی، ترش می­کنند و عصبانی می­شوند. در هیچ حالتی نمی­توانی آن‌ها را عصبانی کنی، إلّا در این مورد! آن‌ها بسیار حلیم و بردبارند، امّا به قدری از گناه متنفّرند که حتّی اسم گناه آن‌ها را عصبانی می­کند! «إنّما الکَرَمُ التَّنَزُّهُ عنِ المَعاصی».