آیت الله روح الله قرهی (دامت برکاته) :

  نکته‌ای بیان کنم که خیلی زیبا و عالی است. خدا آیت‌الله سیّد عباس ابوترابی‌فرد (پدر بزرگوار حاج سیّد علی اکبر ابوترابی‌فرد، آن مرد الهی که حرّ بود و برای همه آن اسرا در آن اسارت ظاهری - که در حقیقت حرّ بودند - پدری می‌کرد) را رحمت کند. ایشان نقل می‌کردند که یک کسی محضر حاج شیخ جعفر مجتهدی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) آمده بود و گفته بود: آقا! یک چیزی بگویید که اگر در جایی غیبت کردند، من آن را گوش ندهم. در این باره روایات خیلی شنیدم و خواندم، امّا یکی چیزی می‌خواهم که از زبان شما باشد تا آن را ملکه وجودی خود کنم و مدام یاد آن بیافتم که هر جا غیبت شد، دیگر غیبت گوش ندهم.

 حاج شیخ جعفر مجتهدی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) فرموده بودند: نماز می‌خوانی؟ آن فرد لبخندی زده بود و گفته بود: اگر منظورتان از آن خواندن‌هاست، خیر، امّا اگر منظورتان همین خواندن عادی است که می‌خوانم. ایشان گفته بودند: منظورم همین خواندن عادی است، می‌خوانی؟ آن فرد تعجّب کرده و گفته بود: آقا! به صورت ظاهر یک دولا، راستی می‌شویم. فرموده بودند: اگر بخوانی، غیبت گوش نمی‌دهی. گفته بود: آقا! چرا؟

  فرموده بودند: تو در نماز می‌گویی: « مالِکِ یَوْمِ الدِّینِ »، آن که مالک است، مالک اعضاء و جوارحت هم هست. اگر یادت بیفتد که تو عبد هستی و مالک، کس دیگری است؛ دیگر اختیار هیچ عضوی از اعضاء و جوارح خودت را نداری. اگر این، ملکه وجود شود، غوغا می‌شود!

  برگرفته از #درس_اخلاق #آیت_الله_قرهی ( دامت برکاته ). جلسه 282 در تاریخ (29/03/93)