💠حضرت آیت الله قرهی (مد ظله العالی):

🍃یکی از صحابی و نزدیکان به حضرت صادق القول و الفعل، امام جعفر صادق(صلوات اللّه و سلامه علیه) خدمت حضرت، آمد و عرضه داشت: آقاجان! فلانی، گرفتار است، وضعش چنین و چنان است و ... . حضرت داشتند به حرف او گوش می­دادند، بعد برای این که حضرت فکر نکنند که او فقط اهل حرف است و عمل نمی‌کند، گفت: آقا! من هم کمکی به او کردم و این‌قدر دادم، می­خواهیم شما هم عنایت کنید و یک چیزی مرحمت بفرمایید که سبب برکت شود و مشکل او برطرف شود.

🚩آن صحابی حضرت می‌گوید: یک‌ باره حضرت روی دو زانو نشستند و سینه را جلو آوردند و صدا را بلند کردند که چرا اذیّتش می­کنی؟!

📌او می­گوید: من ترسیدم، گفتم: آقا! من اذیّت نکردم، من دارم می­گویم او مشکل دارد و .. .

حضرت فرمودند: همین که گفتی، اذیّت کردن اوست. مگر آیه شریفه را نخواندی که فرمودند: «یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا لا تُبْطِلُوا صَدَقاتِکُمْ بِالْمَنِّ وَ الْأَذى‏».

گفتم: آقا! من که نرفتم به خودش بگویم.

فرمودند: همین که به من گفتی، درست نیست؛ چون من هر جا تو را با او ببینم، یادم می­افتد که تو به او کمک کردی و همین، اذیّت کردن او و یکی از مصادیق این آیه است.

✔️بعد حضرت فرمودند: از تو دیگر انتظار نداشتم که بیایی و به من بگویی: من به فلانی این قدر داده­ام، شما هم کمک کن و این قدر بده، برای چه جلوی من، اسم او را بردی؟! بگو: برای کاری می‌خواهم و من به تو می­دهم.

🌸به کانال روایات حکیم بپیوندید:

https://telegram.me/joinchat/Cdts4T1DeBTqTffRglKDrw