اصل در تمامی احکام و فروعات، رسیدن به پروردگا­ر عالم است. اگر نماز وروزه به­ خودی­خود انسان را به خدا نرسانند، فایده­ ای ندارند. چه فایده­ ای دارد که انسان روزه بگیرد ولی برای خدا نباشد؟!

اوّلین نکته­ ای که در فروعات (احکام عملی) وجود دارد، نیّت است. نیّت خدایی یعنی انسان کار را برای پروردگار­ عالم انجام دهد.

اگر کسی برای خنک شدن وضو بگیرد، هیچ ثوابی نبرده است و اجر و مزدی هم نداشته و نمی­تواند بگوید برای خدا انجام دادم. چون در نیّت او این بوده که می­خواهم در این هوای گرم تابستان خنک شوم.

شستن صورت برای وضو و شستن صورت برای خنک شدن به ظاهر یکسان است، هر دوشستن صورت است امّا در حقیقت یکسان نیست. شخصی که برای خنک شدن صورتش را شسته،فردای قیامت نمی­تواند ادّعا کند که خدایا! چرا به کسی که دائم­الوضو بود، ثواب دادی ولی به من ندادی. او صورتش را شست و من هم صورتم را شستم.

ملاک، نیّت است. او برای خدا صورت خود را شسته و تو برای این­ که تمیز یا خنک شوی.

ملاک در اعمال و احکام عملی باید قرب به پروردگار­ عالم باشد و نیّت هم همین است.

چرا گفته می­شود امامت، اصل است؟ چون امامت، انسان را به اصل و حقیقت مطلق یعنی پروردگار­ عالم هدایت می­کند، «وَ جَعَلْنا مِنْهُمْ أَئِمَّةًیَهْدُونَ بِأَمْرِنا»