می­فرماید: «وَ جَعَلْنا مِنْهُمْ أَئِمَّةً یَهْدُونَ بِأَمْرِنا»، نفرمود: «وَ جَعَلْنا مِنْهُمْ عُقولاً اَوْعَقلاً یَهْدُونَ بِأَمْرِنا». به این نکات دقّت بفرمایید.

که عقل به عنوان هادی درونی، فقط ناظم القواست؛ یعنی چون هوش، درک و فهم عقل نسبت به قوای دیگر بدن بیشتر است، وقتی امام به عنوان هادی بیرونی، انسان را به سوی پروردگار عالم هدایت می­کند «یَهدونَ بِاَمرِنا»،عقل به سایر قوا برپا می­دهد.در مقابل، شیطان که دشمن عقل است، به قوای بدن می­گوید: بنشینید.

پس این عقل است که می­فهمد هر چه هادی بیرونی گفت، باید بپذیرد و إلّا خود عقل به­ خودی­ خود هادی نیست؛ یعنی کسی وجود ندارد که بتواند بدون شناخت امام تا نهایت جلو برود. اگر می­توانید یک نمونه بیاورید!

اگر بیان شده عقل، هادی درونی است، همان­طور که از نامش (هدایت درونی)پیداست، به اعضاء و جوارح می­گوید: حواستان جمع باشد، هر چه هادی بیرونی (امام) می­گوید،درست است، همان­گونه پیش بروید. لذا با این هدایت درونی، همه قوا مطیع امام می­شوند و إلّا ید، به­خودی­خود قدرت درک ندارد.

آن چیزی که به اعضاء و جوارح دستور می­دهد که حرکت کنید و هادی درونی است، عقل است؛ امّا این هادی درونی نمی­تواند خود­به­ خود هدایت انسان را به عهده بگیرد إلّا به این­ که هادی بیرونی یعنی امام، مطالب را برای او روشن کند و او راجلو ببرد.