پروردگار عالم در ادامه آیه «وَ جَعَلْنا مِنْهُمْ أَئِمَّةًیَهْدُونَ بِأَمْرِنا»، دلیل این را که چرا این­ها را ائمّه قرار داد،بیان می­کند و می­فرماید: «لَمَّا صَبَرُوا وَ کانُوا بِآیاتِنایُوقِنُون‏». این که معصوم(علیه الصّلوة و السّلام) و تالی­ تلو معصوم یقین دارند؛ یعنی نشانه­ های کلّ هستی در دست آن­هاست که هم به علم آن آگاهی دارندو هم به حکمت آن..

یقین یعنی علم و حکمت. کسی که اهل یقین است، تمام نشانه­ های پروردگارعالم در ید قدرت اوست.

مولی­ الموالی(علیه الصّلوة و السّلام) بیان فرمودند: «لَوْکُشِفَ‏ الْغِطَاءُ مَا ازْدَدْتُ یَقِیناً» اگر پرده­ ها کنار رود، ذرّه­ ای به یقین من اضافه نمی­شود - یا در جای دیگری نیز فرمودند: «سَلُونِی‏ قَبْلَ‏ أَنْ تَفْقِدُونِی» قبل از این ­که مرا از دست دهید، از من بپرسید - یعنی ایشان همه چیز را می­دانند. وقتی فرمودند: اگر از طرق آسمان­ها از من سؤال کنید،بهتر از زمین برایتان می­گویم؛ یعنی می­توانم برایتان چنان توضیح دهم کأنَّ فکرکنید که دائم در آسمان­ها هستم...

مولی­ الموالی(علیه الصّلوة و السّلام) می­فرمایند: نقشه خلقت در ید قدرت من است و من طرق آسمان­ها را بهتر از زمین می­دانم. این همان یقین است؛ یعنی علم و حکمت ایشان توأمان است.

لذا یقین حضرات معصومین(علیهم صلوات المصلّین) و هر کس که جزء موقنین شد، عامل امامت می­شود، «وَ کانُوا بِآیاتِنا یُوقِنُون»