حضرت حقّ در این آیات شریفه می­فرمایند: «وَ وَهَبْنا لَهُ إِسْحاقَ وَ یَعْقُوبَ نافِلَةً وَ کُلاًّ جَعَلْنا صالِحین‏ وَ جَعَلْناهُمْ أَئِمَّةً یَهْدُونَ بِأَمْرِنا وَ أَوْحَیْنا إِلَیْهِمْ فِعْلَ الْخَیْراتِ وَإِقامَ الصَّلاةِ وَ إیتاءَ الزَّکاةِ وَ کانُوا لَنا عابِدین‏»[12].

در این آیات دلیل این­ که این­ها توانستند اهل امامت شوند، «وَکانوا لَنا عابِدین» بیان شده؛ یعنی این­ها بندگان حقیقی خدا هستند.

 آنچه برای پیامبر عظیم­ الشّأن(صلّی اللّه علیه و آله و سلّم) مهم است و ایشان شرافت خود را در آن می­دانند، عبد خدا بودن است. هیچ موقع رسالت برای پیامبر(صلّی اللّه علیه و آله و سلّم) مهم نبوده، البته نه به این معنا که رسالت مهم نباشد، بلکه آن­قدر که بندگی برای حضرت ارزش دارد، رسالت ارزش ندارد. در قرآن کریم و مجید الهی نیز این مورد تبیین شده است. در نماز، هم­ به خود پیامبر(صلّی اللّه علیه و آله و سلّم) و هم به ما امر شده است که بعد از شهادت به وحدانیّت پروردگار عالم، بگوییم: «وَ اَشهَدُ أنَّ مُحَمَّداً عَبدُهُ وَ رَسولُه».

 «وَ جَعَلْناهُمْ أَئِمَّةً یَهْدُونَ بِأَمْرِنا» آن­ها را پیشوای مردم ساختیم تا خلق را هدایت کنند. یکی از خصایص­ امامان الهی این است که همیشه مردم را به خدا - نه به خودشان - دعوت می­کنند.

لذا اگر کسی بنده باشد، به مقام یقین هم نزدیک می­شود و حضرات معصومین(علیهم صلوات المصلّین) بندگان حضرت حقّ هستند.