.     اگر کسی بخواهد امامت خلق را به دست گیرد، پروردگار عالم حتماً او را مبتلا می­کندولو معصوم(علیه الصّلوة و السّلام) باشد. پروردگارعالم راجع به ابراهیم خلیل(علی نبیّنا و آله و علیه الصّلوة و السّلام) می­فرماید: «وَ اِذِ ابتَلی اِبراهیمَ رَبُّهُ بِکَلماتٍ فَاَتَمَّهُنَّ».پس اگر بخواهند کسی را امام کنند، او را دچار ابتلاء و آزمایش می­کنند.

   . ابتلائات امام بسیار سنگین است  -

  پذیرش این امتحانات از طرف امام باید تامّ و کامل باشد؛ یعنی نباید در هیچ امتحانی حتّی یک مقدار هم کوتاه بیاید. واژه «فَاَتَّمَهُنَّ» اشاره به همین مطلب دارد.

    . اگروسط راه این ابتلائات برید، ظلم کرده است.

طبیعی است که پروردگار عالم قدر ومنزلت افراد را می­شناسد و می­داند که چه کسی از پس این ابتلائات بزرگ امامت بر­نمی­آیدو در حقیقت به خودش ظلم می­کند، لذا امامت را به چنین کسی نمی­دهد.مثل این­که اگر یک وزنه 50 کیلویی رابه یک فرد لاغر بدهند، نه تنها نمی­تواند آن را بلند کند، بلکه خودش هم می­افتد ویکی باید بیاید او را بلند کند

.      کسیکه از عهده این امتحانات برنمی­آید و در وسط راه می­برد، اوّل به خود ظلم کرده است و بعد هم به مردم؛ چون امام باید مردم را به «بِاَمرِنا» هدایت کند و چنین کسی نمی­تواند آن­ها را به آن صراط حقیقی و «یَهدونَ بِاَمرِنا» برساند. پس پروردگار عالم می­فرماید: «لا یَنالُ عَهدِی الظّالِمین»، ما امامت را به این­ها نمی­دهیم.