پروردگار عالم در آیه­ وَ اِذِ ابتَلی اِبراهیمَ رَبُّهُ بِکَلماتٍ فَاَتَمَّهُنَّ ..در پاسخ حضرت ابراهیم(علی نبیّنا و آله و علیه الصّلوة و السّلام) می­فرمایند: «قالَ لایَنالُ عَهدِی الظّالِمِین» یعنی پروردگار عالم امامت را به کسانی که نتوانند از امتحانات امامت سرفراز بیرون بیایند و از زیر بار امتحانات شانه خالی کنند، نمی­دهد. چون خدای ناکرده آن­ها، هم به خود ظلم می­کنند و هم به دیگران.

ظلم انواعی دارد و حتماً این نیست که کسی کار خلافی کرده باشد، بلکه همین قدر که نتواند از مأموریت الهی به خوبی بیرون بیاید، ظلم کرده ­است - این مطلب بسیار مهمّی است -

هرکس نتواند به خوبی از امتحان الهی بیرون بیاید، به خود، به امتحان و حتّی به ممتحن ظلم نموده است. چون رد شدن او در امتحانات بیانگر این است که پروردگار عالم نعوذبالله، نستجیربالله نمی­دانست که امامت به درد این شخص نمی­خورد، امامت را به او داد و او هم از زیر این بار عظیم و مسئولیّت سنگین شانه خالی کرد!

لذا می­فرماید: «لایَنالُ عَهدِی الظّالِمِین» من امامت را به ظالمین نمی­سپارم؛ چون آن­ها:

1.      ظلم به خود می­کنند؛ یعنی از زیر بار مسئولیّت شانه خالی می­کنند.

2.      ظلم به آن مطلب عظیم یعنی امامت می­شود.

3.      ظلم به خداوند می­شود؛ چون این مطلب نشان­دهنده این است که خداوند تشخیص نداده چه کسی می­تواند این مسئولیّت را به عهده بگیرد.

کسی که می­خواهد مسئولیّتی را تقسیم کند، باید خود مدیر و مدبّر باشد. گاهی بشر نمی­تواند مسئولیّت­ها را به خوبی تقسیم کند­، مثلاً گاهی در ادارات، وزارت­خانه­ها و ... بعد از این­ که مدیریت را به کسی سپردند، می­فهمند اشتباه کردند. شاید در ابتدا احساس می­کردند که این شخص برای مدیریّت خوب است امّا بعد متوجّه شدند که این­طور نیست. یعنی این خطا از بشر سر می­زند.

عرض کردیم انسان مخلوق است و مخلوق هم محدود است؛ یعنی حدّ و حدودی دارد امّا بنا نیست پروردگار عالم محدود باشد، او خالق است و خالق شناخت دارد.