با توجّه به این ­که قرآن کریم و مجید الهی می­فرماید: «فِطْرَتَ اللَّهِ الَّتی‏ فَطَرَ النَّاسَ عَلَیْها لا تَبْدیلَ لِخَلْقِ اللَّهِ» فطرت بشر، فطرت الهی است. اگر فطرت، الهی است پس باید فی­ ذاته خداشناس هم باشد و دیگر نیاز نیست که بخواهد از راه دیگری به خداشناسی برسد. پس چرا ما بیان می­کنیم: برای خداشناسی حتماً به امام نیاز است؟

 جواب این است که فطرت بشر الهی هست امّا قدرت تشخیص این فطرت را امام به انسان مرحمت می­کند.

امام انسان را به سوی خدا هدایت می­کند، نه این­ که خداشناسی را در وجود انسان تزریق کند.

به تعبیر دیگر، امام مبانی توحید را در اختیار انسان قرار می­دهد و این انسان است که با این مبانی به سوی پروردگار عالم حرکت می­کند.

لذا امام به زور دست کسی را نمی­گیرد تا او را به سمت خدا ببرد - گرچه ما قائلیم که امام به عنوان عصمت کامله، بر کلّ خلق، موجودات و هم چنین افلاک حاکمیّت دارد - اگر این­طور بود، هر معصومی که می­ آمد حدّاقل باید همه انسان­های اطراف او به سوی پروردگار عالم هدایت می­شدند، امّا این­طور نبود.

لذا کار امام این است که این فطرت الهی را به انسان می­شناساند. منظور از «‌یَهدُون بِأمرِنا» هم که قرآن کریم و مجید الهی می­فرماید، همین است که امام، آن فطرت الهی را به سوی امر الهی هدایت می­کند.