این­ که می­گویند: مولی الموالی(صلوات اللّه و سلامه علیه) بعد از آب دهان انداختن عمرو بن عبدود، بلند شدند، چرخیدند که نکند غضب شخصی باشد و بعد سر او را بریدند؛ اهانتی بزرگ به امیرالمؤمنین(صلوات اللّه و سلامه علیه) است.

اصلاً امام معصوم(علیه الصّلوة و السّلام) نمی­تواند ولو به یک لحظه غضب شخصی داشته باشد. لذا بیان کردن این مطلب اشتباه محض است؛ چون قرآن، معصومین(علیهم صلوات المصلّین) را این­گونه معرّفی می­کند: «لِیُذْهِبَ عَنْکُمُ الرِّجْسَ»؛ یعنی حتّی رجس هم از آن­ها دور است. ما یک ذنب، یک اثم و یک رجس داریم. رجس یعنی فکرهای به ظاهر خوبی که خطا باشد.

لذا معصوم(علیه الصّلوة و السّلام) از رجس هم دور است، آن­وقت چگونه می­توان گفت: مولی­ الموالی(صلوات اللّه و سلامه علیه) بلند شدند و چرخیدند تا خشم خود را از بین ببرند که نکند از روی خشم سر او را ببرند؟!

آب دهان عمرو بن عبدود به امیرالمؤمنین(صلوات اللّه و سلامه علیه)، آب دهان جاهل به عقل محض و علم محض است و ایشان از این جهت بلند شدند و ­چرخیدند که آن جهل را منکوب کنند، نه این­ که غضب خود را منکوب کنند.

لذا حقیقت این است که ایشان برای جهلی که این شخص نسبت به اسماءالله و صفات­ الله داشت، بلند شدند و چرخیدند تا این جهل را سرکوب کنند و از پروردگار عالم برای او نسبت به اهانت و جسارت به عقل محض و این که او جاهل محض است، طلب مغفرت کنند و بعد از آن برای خدا سر او را بریدند.

اصلاً آن معصومی که یک لحظه غضب بر او حاکم شود، معصوم نیست. عقل محض الهی، عصمت کامله ولو به لحظه­ ای غضب شخصی ندارد «إِنَّما یُریدُ اللَّهُ لِیُذْهِبَ عَنْکُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَیْتِ وَ یُطَهِّرَکُمْ تَطْهیراً».