این که عصمت معصومین(علیهم صلوات المصلّین) چیست، در ظاهر فرد معلوم نیست. گرچه در ظاهر معلوم است که این فرد گناه نمی کند؛ یعنی اگر الآن بساط گناه آماده شود، او گناه نمی‌کند امّا روایتی از حضرت زین العابدین(صلوات اللّه و سلامه علیه) نقل شده است که دلالت بر عصمت ثانویّه یا عصمت حقیقیّه دارد و معنای معصوم را به صورت دقیق بیان می کند. حضرت می‌فرمایند: «الْإِمَامُ مِنَّا»  امام از ماست (پیشوا باید از ما باشد)، «لَا یَکُونُ إِلَّا مَعْصُوماً» جز این نیست که امام، معصوم است، «وَ لَیْسَتِ الْعِصْمَةُ فِی ظَاهِرِ الْخِلْقَةِ فَیُعْرَفَ بِهَا» و این‌طور نیست که عصمت در ظاهر او باشد تا به وسیله آن شناخته شود.
پس ما نمی توانیم بگوییم که هر کسی که به صورت ظاهر گناه نمی‌کند، معصوم است. همان طور که می‌دانید تجسّس در اسلام حرام است، شاید کسی در صورت ظاهر و بیرون از خانه مواظبت کند، امّا درون خانه خود، خدای ناکرده هزار خلاف و پارتی و... هم داشته باشد که در ظاهر نشان نمی دهد.
مثلاً فردی به ظاهر متشخّص، بسیار مؤدّب و با نزاکت است و وقتی هم من و شما را می‌بیند با متانت خاصّی سلام و احوالپرسی می کند امّا یک موقع می‌بینی در مجالس خصوصی، پارتی ها و شب نشینی های خودشان به گناه هم مشغول می‌شود.
پس عصمت، در ظاهر نیست که تا دیدیم ظاهر فردی موجّه است، سریعاً بگوییم: چون او یک نشانه دارد و مثلاً پیشانی اش مهر بسته، پس معصوم است. لذا حضرت می‌فرمایند: عصمت در ظاهر شخص معلوم نمی‌شود.
در ادامه می‌فرمایند: «فَلِذَلِکَ لَا یَکُونُ إِلَّا مَنْصُوصاً» و به این خاطر است که معصوم باید تعیین شود؛ یعنی معصوم حتماً تعیین شده از ناحیه پروردگار عالم است.