نور ایمان در وجود معصومین(علیهم صلوات المصلّین) در حدّ اعلی است، طوری که به واسطه این نور ایمان، صورت، سیرت، ذهن و فکرشان، همه در یک پرده عصمت قرار می‌گیرد و تمام افراد در عالم مقهور آن­ها می‌شوند.

پروردگار عالم به وسیله ایمان، نوری را در قلب انسان قرار می‌دهد که این نور، هم ذهن و هم چهره انسان را نورانی می‌کند.

قبل از این­ که وارد ادلّه شده و روایات و آیات را بیان کنیم، به این نکته می‌پردازیم که گاهی بعضی به صورت ظاهر، چهره زیبایی دارند امّا به دل نمی‌نشینند. در روایت داریم که علّت این مسئله گناه است. گناه، نور ایمان را از چهره می‌گیرد و عامل می‌شود که آن زیبایی اوّلیه ­ای که در چهره عدّه­ای دیده می­شود - که در ابتدا تصوّر می‌کنی زیباست و بعد از مدّتی می­فهمی خیلی هم تو­ دل برو نیست - انسان را زده ‌کند. امّا عدّه دیگری هستند که گاهی چهره آن­چنانی هم ندارند امّا چون مشغول به گناه نشدند، نور ایمان چهره آن­ها را دلربای حقیقی کرده است.

حال این نور ایمان در وجود معصومین(علیهم صلوات المصلّین) در حدّ اعلی است، طوری که به واسطه این نور ایمان، صورت، سیرت، ذهن و فکرشان، همه در یک پرده عصمت قرار می‌گیرد و تمام افراد در عالم مقهور آن­ها می‌شوند.

در باب عصمت روایاتی داریم که معصومین(علیهم صلوات المصلّین) نه تنها نسبت به ارادات طبیعیّه و دنیا، مقهور و منکوب نمی‌شوند، بلکه دنیا و همه عالم را مقهور خود می‌کنند.

مثلش، مثل خورشید است که در وجود آن­ها تبلور دارد. آن­ها بصیرت بالا دارند، خوب درک می‌کنند، تحلیل می‌کنند و انتقال می‌دهند. جدّاً کسی که می‌خواهد هادی الهی باشد و مردم را به سوی پروردگار عالم ببرد، باید این خصایص را داشته باشد و إلّا محال است بتواند این راه سنگین را طی کند؛ یعنی بدون این خصایص، بعید است کسی بتواند امر هدایت را انجام دهد.