بعضی راجع به «اهْدِنَا الصِّراطَ الْمُسْتَقیم» بیان فرمودند: صراط مستقیم یعنی صراط عصمت؛ چون پروردگار عالم در ادامه آن آیه می­فرماید: «صِراطَ الَّذینَ أَنْعَمْتَ عَلَیْهِمْ» صراط مستقیم، صراط کسانی است که پروردگار عالم به آن­ها نعمت مرحمت کرده است. این نعمت چیست؟ این که این­ افراد همه مسائل را سریع درک می‌کنند، مواظب هستند و از خطا حتّی خطای فکری دورند؛ چون حتّی اگر خطای فکری صورت گیرد، دین ساقط می‌شود.

جرج جرداق مسیحی می‌گوید: اگر حضرت علی بن ابی­طالب(صلوات اللّه و سلامه علیه) لحظه­ ای خطا می‌کرد، امروز چیزی به نام شهادتین و اسلام نبود.

یعنی امیرالمؤمنین(علیه الصّلوة و السّلام) هیچگاه خطا نکردند و مواظب و هشیار بودند. ایشان حتّی تا چهل شب درباره خلافت و وصایت، مدام به این طرف و آن طرف رفتند و اعلان کردند امّا خطا نکردند؛ چون بناست اصل اسلام حفظ شود. لذا ایشان مواظبت کردند که این اصل حفظ شود.

این در حالی است که ایشان به راحتی می­توانستند جلوی آن­ها بایستند، ایشان کسی بودند که درب خیبر را از جا کندند. امیرالمؤمنین(علیه الصّلوة و السّلام) آدم ضعیفی نبودند. کما این که یک مرتبه هم لباس زرد پوشیدند - که در روایات خود اهل جماعت هم داریم که پیامبر(صلّی اللّه علیه و آله و سلّم) فرمودند: از آن روزی که دیدید امیرالمؤمنین(علیه الصّلوة و السّلام) (ایشان به اسم کوچک فرمودند) ردای زرد پوشیده، بترسید و در آن روز هر کسی به خانه خودش برود - امّا با این حال اقدامی ‌نکردند.

اگر می‌خواستند اقدامی ‌کنند، طبیعی است هیچ کس حتّی ابابکر و عمر هم نمی‌توانستند جلوی ایشان بایستند. هیچ کس طاقت ضرب شست امیرالمؤمنین(علیه الصّلوة و السّلام) را نداشت.

وقتی عَمرو بن عبدود آن طور ضربه می‌خورد و به قدری به او برمی‌خورد که آب دهان به صورت حضرت می­ اندازد - بدانید این آب دهان انداختن عَمرو بن عبدود، یعنی به او بسیار برخورده چون هیچ کسی جرأت نداشت با او بجنگد و هم طراز خودش را فقط حمزه سیدالشّهداء می‌دانست - امیرالمؤمنین(علیه الصّلوة و السّلام) از روی سینه او بلند می‌شود، چند قدم راه می­رود، بعد می‌آید سر او را از تن جدا می‌کند که آن فرمایش قدسی هم نازل می­شود: «ضَربَةُ عَلِیّ یَوم الخَندَق أَفضَلُ مِن عِبادَةِ الثَّقَلِین».

حالا این امیرالمؤمنین(علیه الصّلوة و السّلام) از ابابکر و عمر و دیگران می‌ترسند؟! اگر امیرالمؤمنین(علیه الصّلوة و السّلام) شمشیر به دست می‌گرفتند، هیچ کس جرأت ایستادن در برابر ایشان را نداشتند. خود مولی ­الموالی(علیه الصّلوة و السّلام) در حالی که ردای زرد پوشیده بودند، به بی­ بی دو عالم(صلوات اللّه و سلامه علیها) فرمودند: من شمشیر به دست می‌گیرم و می‌روم امّا وقتی می­خواستند بیرون بروند، ناگهان صدای اذان را شنیدند، فرمودند: من می‌روم و سر تمام این­ها را مثل برگ خزان پاییز پایین می‌ریزم، امّا دیگر این صدای اذان نخواهد بود.

پس امیرالمؤمنین(علیه الصّلوة و السّلام) خطا نکردند. کار عصمت این است که ولو به لحظه­ ای خطا نکند؛ چون اگر خطا کند، اصل دین از بین می‌رود. امام آمده است که هادی خلق به سوی خدا باشد و دین مجموعه قوانین الهی است. پس اگر خطایی از او سر زند، تمام است و دین از بین می‌رود. لذا مواظبت می‌کند که نکند اصل دین از بین برود.

پس می‌بینیم که آیه «صِراطَ الَّذینَ أَنْعَمْتَ عَلَیْهِمْ غَیْرِ الْمَغْضُوبِ عَلَیْهِمْ وَ لاَ الضَّالِّین» هم راجع به همین عصمت بیان شده است.