دو چیز باعث رشد انسان است: یکی اطاعت و دیگری ادب.

چرا وجود مقدّس ابالفضل العباس(علیه الصّلوة و السّلام) که تالی ­تلو معصوم است به جایی می‌رسد که امام معصوم(صلوات اللّه و سلامه علیه) به او می‌گوید: «بِنَفسِی اَنتَ یا اَخی»فدای تو بشوم؟یا به جایی می‌رسد که امام معصوم مثل زین ­العابدین(صلوات اللّه و سلامه علیه) می‌فرمایند: «إِنَّ لِلْعَبَّاسِ عِنْدَ اللَّهِ تَبَارَکَ وَ تَعَالَى مَنْزِلَةً یَغْبِطُهُ بِهَا جَمِیعُ الشُّهَدَاءِ یَوْمَ الْقِیَامَةِ» عموی ما ابالفضل العباس(علیه الصّلوة و السّلام) مقامی ‌دارد که تمام شهدا به او غبطه می‌خورند. ما می‌گوییم: خدایا! شهدای ما را با شهدای کربلا محشور بفرما؛ چون شهدای کربلا اعظم شهدا هستند. یکی از شهدای کربلا حضرت علی­ اکبر(علیه الصّلوة و السّلام) است، یعنی حتّی خود حضرت علی­ اکبر(علیه الصّلوة و السّلام) هم به مقام عمویش غبطه می‌خورد. چرا؟

چون ایشان دو خصوصیّت داشتند:

1.      اطاعت، همان­طور که در زیارتنامه ایشان می­خوانیم: «السّلامُ عَلَیکَ اَیُّهَا العَبدُ الصَّالِحُ، المُطیعُ للّهِ وَ لِرَسُولِهِ وَ لِأمیرِالمُؤمِنینَ وَ الحَسن و الحُسین».

2.      ادب، که خیلی از شعرای خودمان هم بیان می‌کنند که ایشان خدای ادب بودند و ادب آن حضرت بسیار مؤثّر بوده است.

پس دو بال رشد و تعالی، اطاعت و ادب است. در این­جا نیز قرآن می‌فرماید:  من یطع الله و الرسول هر کس مطیع شد، مقام نبی را پیدا می‌کند.

لذا کسب مقام انبیاء، شهدا، صدّیقین و صالحین در بستر اطاعت است و این اطاعت عاملی برای رسیدن به عصمت می‌شود.