این کد بسیار مهم را به ذهن مبارکتان بسپارید: مطیع­ترین افراد نسبت به پروردگار عالم، اوّل، انبیاء عظام هستند. برای همین است که می‌گوییم: آن­ها معصومند؛ چون هیچ موقع حرفی را ولو به یک حرکت، کم و زیاد نکردند و هر چه می­گویند قول خداست.

آن­ها مطیع­ترین افراد هستند. پروردگار عالم می­فرماید: این کار را انجام بده، می­گویند: چشم. آن کار را انجام بده، چشم. الآن صلح کن (صلح حدیبیّه)، چشم. بجنگ، چشم. الآن وقت جنگ نیست، چشم...

نبی، به خاطر اطاعتش نبی است و رسول، به خاطر اطاعتش رسول است. بیچارگی و بدبختی ما همین است که هنوز مقام اطاعت را نمی­شناسیم. برای همین است که هنوز مقدّمات حکومت است و فعلاً حکومت نشده. می­ترسم در زمان حکومت امام زمان(‌صلوات اللّه علیه و عجّل اللّه تعالی فرجه الشّریف)‌، ما برای امام تعیین تکلیف کنیم و یک موقع بگوییم: اگر آقا این­طور بکند، بهتر است. همان­طور که بعضی می‌گویند: اگر امام حسین(صلوات اللّه و سلامه علیه) این­طور می­کرد، بهتر نبود؟! مثلاً بهتر نبود حضرت علی اصغر(علیه الصّلوة و السّلام) را روی دست نگیرد، آخر این یعنی چه؟! - البته این­ها جواب زیبا، لطیف، عالی و عقلایی هم دارد، امّا چون بحث مهدویت است، از باب مثال بیان می­کنم و سریع رد می‌شوم -

همین­قدر که انسان به ذهنش می‌رسد در مقابل معصوم مدّعی بشود، تمام است. لذا ملاک این است که انسان مواظبت کند مدّعی نشود!

پس آیا دیگران نیز می‌توانند معصوم شوند؟ بله، چون حضرات معصومین(علیهم صلوات المصلّین) از مطیع­ترین افراد به خدا و رسول بودند و طبق آیه «وَ مَنْ یُطِعِ اللَّهَ وَ الرَّسُولَ»، طبیعی است آن­ها هم در مقام عصمت هستند.

 البته مقام عصمت فقط مربوط به انبیاء و حضرات ائمّه معصومین(علیهم صلوات المصلّین) نیست؛ چون حضرت سلمان(اعلی اللّه مقامه الشّریف) هم مطیع بودند و به مقام تالی­ تلو عصمت رسیدند.

همان­طور که اشاره شد چهارده معصوم(علیهم صلوات المصلّین)، اکمل معصومین هستند. اتّفاقاً ما در عالم، معصومین زیادی داریم، امّا همه اکمل نیستند. منظور ما از چهارده معصوم(علیهم صلوات المصلّین)، آن چهارده نور پاکی هستند که اکمل عصمت، عصمت تامّه و کامله را دارند و به همین خاطر به چهارده معصوم معروف هستند و إلّا ما کسانی را داریم که اگر کسی معصوم را تعریف نکرده باشد، انسان فکر می‌کند این­ها معصوم هستند، یعنی مواردی که واقعاً عجیب و غریب است. همان­طور که اشاره شد یکی از آن­ها حضرت سلمان(اعلی اللّه مقامه الشّریف) است که علم الهی در وجود ایشان بود - البته طبیعی است که هر کسی اعمالش چهل روز «خالِصاً لِوَجهِ اللَّه» باشد (مطیع محض خدا بودن، نه برای خودش)، خداوند متعال چشمه­ های حکمت را از قلبش به زبانش جاری می­کند مطیع یعنی آن کسی که هیچ­گاه از خودش چیزی را بیان نکند و هیچ­گاه اظهار منیّتی برای خودش نداشته باشد.

حضرت سلمان(اعلی اللّه مقامه الشّریف) مطیع بودند و هیچ­گاه اظهار منیّت نمی­کردند، فقط می‌گفتند: هرچه پیغمبر(صلّی اللّه علیه و آله و سلّم) بگوید. لذا مطیع بودن، انسان را به جایی می‌رساند که برای او مقام عصمت می‌آورد و از همه خطاها مصون می‌شود.