یکی از ایرادهایی که اهل جماعت می‌آورند، این است که می­گویند: شما این‌ها را در مقام ربوبیّت قرار می‌دهید و این شرک است. ما می­گوییم: شما یا باید واقعاً آیات الهی را منکر شوید، یا باید کمی دقّت کنید. خود باری­تعالی می­فرماید: « وَ لَوْ لا فَضْلُ اللَّهِ عَلَیْکَ وَ رَحْمَتُهُ لَهَمَّتْ طائِفَةٌ مِنْهُمْ أَنْ یُضِلُّوکَ وَ ما یُضِلُّونَ إِلاَّ أَنْفُسَهُمْ وَ ما یَضُرُّونَکَ مِنْ شَیْ‏ءٍ»این فضل خدا بر تو بود و إلّا این‌ها تو را گمراه می‌کردند. دیگر چه چیزی از این واضح­تر می­خواهید؟! این آیات، همه دلالت بر توحید است، نه دلالت بر شرک. اگر کسی بگوید این‌ها را من خودم به­دست آوردم و قدرت آن متعلّق به خودم بوده است، شرک است، امّا هیچ نبی­ای این­گونه بیان نکرده است.