بی حیایی،بی ادبی وفحّاشی،به تهمت ختم می شود

عجیب است، شخصی به آمیرزا جواد آقای ملکی تبریزی(اعلی الله مقامه الشّریف) عرضه داشت: به یک گناه عظیمی مبتلا هستم، چه کنم؟ آقا نسخه ای دادند. رفت، انجام داد، آمد به آقا گفت: آقا! چطور این نسخه شما کاری نبود؟ آقا یک نگاهی کرد، فرمود: چرا در منزل فحاشی میکنی؟ داد میزنی و بعد با تشر میگویی ضعیفه! ضعیف من و تو هستیم که نمیتوانیم نفس امّارهی خودمان را کنترل کنیم. اگر کسی در الفاظ معمولی مراقبه و مواظبت نداشته باشد، کارش به جایی میرسد که یک روز تهمت میزند – این هشدار به من و شماست-

لذا عزیزان! مواظب باشیم. بعضی از مواقع اگر به مزاح هم نعوذبالله، نستجیربالله آمدیم یک چیزی گفتیم، یک حرفی را به کسی زدیم، لقبی به کسی دادیم، او را با نامی خواندیم، آرام آرام این زبان به جایی میرسد که تهمت هم میزند، چه ارتباطی بین این هست؟ نمیدانیم.
آنجایی که انسان نتوانست خودش را کنترل کند، با یک لفظ بیحیایی کرد، بیادبی و فحاشی کرد، حرف رکیک بر زبان جاری کرد، به قول آمیرزا جواد آقای ملکی تبریزی(اعلی الله مقامه الشّریف) آرام آرام به جایی میرسد که تهمت هم میزند و گرفتار این بلّیه میشود. کوچک شمردن بعضی از مطالب همین است. خیلی عجیب است! ما اصلاً خیلی عقبیم!

بخشی از درس اخلاق آیت الله قرهی 28/2/90